Foto is gefingeerd.

Robbert-Jan, 43 jaar, vertelt: ‘Ik was een jaar of zestien en trainde vrijwel dagelijks. Schaatsen was mijn passie. Zo af en toe verruilden mijn vrienden en ik de ijsbaan voor een festival. Dan gingen we helemaal los. Ook met drugs werd wel eens geëxperimenteerd. Dit ging zo door tot mijn achttiende. Toch had sport toen nog prioriteit.

Studentenleven

Op mijn achttiende ging ik op kamers in Tilburg. Het studentenleven brak aan. Twee à drie keer per week was ik te vinden in de kroeg en de alcohol vloeide rijkelijk. Het toeval wilde dat er een coffeeshop op de hoek van mijn straat zat. Daar haalde ik ook regelmatig een joint. Zoals bij veel studenten verdween sporten wat meer naar de achtergrond.

Vluchtgedrag

De discipline kwam in mijn tweede en derde studiejaar wel stukje bij beetje terug. Helaas kreeg ik een flinke sportblessure waardoor mijn dagindeling volledig in de war raakte. Ik kon niet meer sporten en werken deed ik ook een stuk minder. Daardoor dook ik weer vaker de kroeg in voor wat biertjes met mijn oude vriendengroep.

Ik dronk en rookte steeds meer. Omdat mijn vrienden het deden, maar ook door mijn relatie waarin ik heel ongelukkig was. Deze twee factoren hadden grote invloed op mijn gebruik. Communiceren had ik nooit geleerd vanuit huis, dus vluchtte ik.

Focus op werk

Mijn relatie strandde en ik ging me meer focussen op mijn werk. Ik kwam bij een ander bedrijf terecht met nieuwe collega’s. Hier bouwde ik een nieuwe vriendenkring op, maar helaas hadden ook deze mensen geen goede invloed op mij. Er werd veel coke gebruikt. Ik liet deze ‘vrienden’ dus ook weer snel achter me.

Wankelen

In die tijd leerde ik mijn vrouw kennen. Ik pakte het sporten mede door haar weer op. We kregen samen drie kinderen. Toch begonnen er dingen te spelen binnen ons gezin waardoor ik opnieuw ging wankelen. Ik vluchtte wederom in de drank en drugs. Dagelijks blowde en dronk ik. Mijn vader zag dat het niet goed ging. Hij stelde voor dat ik hem een tijd zou helpen bij zijn metselbedrijf. Dat beviel me zo goed dat ik in korte tijd een eigen bedrijf startte. Ik had veel vrijheid in mijn tijdsindeling. Maar daar kon ik helemaal niet mee omgaan.

Smoesjes

Op een doordeweekse dag dronk ik een liter whisky-cola. Ik rookte daarbij ongeveer zes jointjes. Ik wist dat het niet goed ging, maar de knop was niet meer om te zetten. Ik werd een kei in smoesjes verzinnen. Je wordt ongelooflijk inventief als gebruiker. Als dingen niet goed liepen thuis vluchtte ik met de auto, langs de coffeeshop, naar een parkeerterrein. Daar zat ik tot diep in de nacht te gamen en te roken.

Aftakeling

Mijn vrouw zag me aftakelen en stelde voorzichtig voor om eens bij een kliniek te gaan kijken. Ik vond het uiteindelijk een goed idee. We stapten naar de huisarts die mij doorverwees naar een kliniek. Het duurde lang voordat ik er terecht kon. Ook liep het contact stroef. Toen ik eenmaal onder behandeling kwam, was ik vrij snel van mijn blowverslaving af. Dat was een hele prestatie. Maar wat ik niet leerde was het gevaar van cross addictions.

Compenseren

Ook al was ik gestopt met blowen, het roken en drinken ging gewoon door. Ik compenseerde op die manier het verlangen naar een joint. Dit zag de kliniek volledig over het hoofd, net als ik. De eerste weken ging het best goed. Ik had mijn geldzaken aan mijn vrouw overgedragen zodat ik niet in de verleiding kon komen er met de pinpas vandoor te gaan. In het verleden gaf ik namelijk met gemak zo’n 500 euro per maand uit, alleen al aan blowen.

Besef

Toen vond ik mijn pinpas. En voordat ik het door had, was ik alweer onderweg naar de coffeeshop. Ik had geen idee wat de impact van mijn gebruik was totdat mijn zoontje problemen begon te krijgen. We kregen een behandelaar toegewezen via de gemeente om uit te zoeken wat er scheelde. De behandelaar dook in ons dossier en kwam erachter dat mijn gedrag onbewust veel invloed op hem had. Ik was veel weg, moe en chagrijnig. Ook al zat ik fysiek in de woonkamer, geestelijk was ik er niet of nauwelijks. Toen kwam het besef. Ik biechtte mijn problemen op aan mijn vrouw en vrienden. De behandelaar van de gemeente raadde Ready For Change aan. Ik meldde me direct aan en een week later kon ik al beginnen.

Eye opener

De grootste eye opener tijdens de behandeling bij Ready For Change was dat ik leerde dat mijn grootste verslaving niet het blowen was, maar de alcohol. Drank was de rode draad in mijn leven geweest. Omdat alcohol zo sociaal geaccepteerd is, vergeet je dat het eigenlijk een zware drug is. Al sinds mijn zestiende dronk ik liters bier met vrienden in de kroeg. Later dronk ik dagelijks een aantal glazen en in het weekend wel meer. Vaak had ik last gehad van black-outs en overgeven na te veel alcohol.

Streng maar liefdevol

De eerste dagen bij Ready For Change keek ik de kat uit de boom. Veel gesprekken vonden plaats in groepsverband. Daar moest ik aan wennen. Sommige mensen waren al ver in het traject, anderen waren net als ik die dag begonnen. Toch zag ik het nut ervan in. Je hoort de ervaringsverhalen van anderen. Je voelt je niet de enige eikel. Ready For Change pakt het probleem meteen bij de kern aan en ze gaan op een liefdevolle manier met je aan de slag. Soms zijn ze streng en hard wanneer dat nodig is.

Leren communiceren

Ik heb geleerd om te communiceren en naar mijn gevoel te luisteren. Tijdens mijn verslaving had ik eigenlijk geen contact meer met mezelf en met mijn gezin. Ik had alleen contact met mijn verslaving. Afkicken is een heel emotioneel proces omdat je je gevoelens weer terugkrijgt. Je gaat weer dromen. Alles herstelt in jezelf en om je heen. Het is heel eng, maar tegelijkertijd erg mooi.

Clean en gelukkig

Op dit moment ben ik tien maanden clean en heel gelukkig. Ik heb het sporten weer opgepakt, volgend jaar ga ik zelfs meedoen aan een marathon. Het blijft wel een proces, ook na de behandeling. Ik blijf praten en ervaringen delen met lotgenoten. Dat is ontzettend belangrijk om niet terug te vallen.’

Wil je na het lezen van dit verhaal meer weten over behandeling bij Ready for Change? Neem dan vrijblijvend contact met ons op.